Padaczka to schorzenie, które może mieć kilka odmian. Wyróżnia się m.in. padaczkę pourazową, skroniową i mioklomiczną. Każda z nich charakteryzuje się innymi objawami. Ich rozpoznanie gwarantuje podjęcie odpowiedniej decyzji w kwestii leczenia.
Padaczka skroniowa i jej objawy
Padaczka skroniowa to schorzenie występujące w wyniku nieprawidłowości w płacie skroniowym mózgu. Dochodzi w nim do wyładowań, które powodują charakterystyczne objawy. To odmiana padaczki występującej najczęściej u osób dorosłych. W jej przebiegu ma się do czynienia z utratą świadomości i trwającymi kilka minut drgawkami. Drgawki mogą mieć charakter gorączkowy. To znaczy, że w ich trakcie podwyższa się temperatura ciała. Inne objawy padaczki skroniowej to zapatrzenie się w jedno miejsce i pozostawanie w bezruchu oraz niekontrolowane cmokanie i mlaskanie.
Ta odmiana padaczki jest wykrywana w trakcie badania EEG. Widoczne jest na nim charakterystyczne spowolnienie czynności mózgu występujące w okolicach skroni. Zaburzenia widoczne są w bocznej lub w środkowej części płata skroniowego.
Padaczka pourazowa i jej objawy
Padaczka pourazowa to schorzenie, które występuje przy urazach mózgu (najczęściej tych o charakterze otwartym). Diagnozuje się ją po wystąpieniu co najmniej dwóch epizodów ataków epilepsji minimum tydzień od wypadku, który spowodował uraz. Wśród czynników, które zwiększają ryzyko wystąpienia padaczki po urazie, znajdują się m.in. urazy mózgu przeszywające, urazy z wgłębieniem, utrata przytomności na co najmniej 1 dobę oraz krwotok śródczaszkowy. Zatem im wypadek miał groźniejsze skutki dla organizmu, tym ryzyko wystąpienia padaczki pourazowej zostaje zwiększone.
Padaczka występująca po urazie charakteryzuje się klasycznymi objawami. Występują więc w jej przypadku utrata przytomności i trwające do kilku minut drgawki całego ciała. Co ciekawe, nie wykrywa się jej w trakcie klasycznego badania elektroencefalografem lub wykonania badania rezonansem magnetycznym. Diagnoza jest stawiana na podstawie dokumentacji medycznej po wypadku w powiązaniu z czasem i częstotliwością wystąpienia charakterystycznych objawów.
Padaczka mioklomiczna i jej objawy
Mianem napadów mioklomicznych określa się specyficzną odmianę padaczki, która występuje według różnych statystyk w od 5 do 10% przypadków. Pojawia się ona zwykle u młodzieży poniżej 20. roku życia. Jej objawy to mimowolne skurcze mięśni, najczęściej tych, które są zlokalizowane w górnych partiach ciała, występujące w co najmniej kilku seriach po kilka sekund. W odróżnieniu od klasycznej odmiany padaczki u chorej osoby nie dochodzi zwykle do utraty przytomności.
Padaczka mioklomiczna często objawia się przy pojawieniu się czynnika zewnętrznego w postaci migającego światła (np. podczas koncertu lub oglądania nocnych iluminacji). W przypadku wystąpienia pierwszych objawów należy zatem wystrzegać się tego typu negatywnych czynników. Padaczka mioklomiczna może być rozpoznana na podstawie standardowego badania EEG stosowanego przy klasycznej odmianie tego schorzenia.
W przypadku wystąpienia dowolnej odmiany padaczki, ważna jest odpowiednia reakcja. Przede wszystkim po ataku warto udać się do lekarza, który zdiagnozuje przyczynę wystąpienia danych objawów i zastosuje odpowiednie leczenie (farmakologiczne lub operacyjne). Równie ważne jest zachowanie na miejscu wystąpienia ataku padaczki. Najczęściej występującymi objawami są skurcze i drgawki. W ich przypadku niezwykle istotne jest pozbycie się z najbliższego otoczenia przedmiotów, które mogłyby zrobić krzywdę osobie cierpiącej na padaczkę.